ضرورت اعتراض

چند روزي است که انتقاد آقاي شهاب حسيني، بازيگر سينما، از مسعود کيميايي بازتاب رسانه اي يافته. اما جالب اين جاست که بسياري منتقدان ِ نقد آقاي حسيني وي را به خاطر انتقادش به بي ادبي متهم کرده اند! مثلاً خانم ِ منيژه حکمت که فکر مي کنم خيلي از خوانندگان اين نوشته او را حتي نمي شناسند، به آقاي حسيني گفته که ايشان هنوز ادب نياموخته!

اما بنده با مطالعه ي انتقادات آقاي شهاب حسيني به مسعود کيميايي آن را صرفاً يک انتقاد ملايم احساس کردم. ايشان گفته بود که برخورد مردم با فيلم هاي مسعود کيميايي ناراحت کننده بوده، و حتي نگفته بود فيلم هاي مسعود کيميايي بي کيفيت بوده اند. من به عنوان مخاطب حرفه اي سينما، کسي که فرق بين فيلم خوب و بد را درک مي کند، معتقدم آقاي حسيني حق داشته و فيلم هاي مسعود کيميايي چندان ارزشمند نيستند.

من قادر نيستم نيت آقاي شهاب حسيني را از وارد شدن به مسئله ي سرنگون کردن هواپيما توسط سپاه درک کنم. ولي سؤال اين جاست که آيا قرار است همه تملق مسعود کيميايي را بگويند و اگر در اين آشفته بازار يکي پيدا شد که جرأت کرد حرف حق را بزند، بايد همه او را بکوبند.

از طرفي بي بي سي فارسي طوري که گويي فاجعه ي بي سابقه اي رخ داده، اين قسمت از حرف آقاي حسيني را منعکس کرده بود که وي به طور تلويحي مسعود کيميايي را خودخواه عنوان کرده بود (نچ نچ نچ، فکرش را بکنيد چه فاجعه اي رخ داده. حالا باز خوب بود تلويحاً گفته بود، اگر مستقيم گفته بود که بايد اعدام مي شد!). در واقع آقاي حسيني حتي تلويحاً هم کيميايي را خودخواه نناميده بود و فقط گفته بود: آدم نبايد اين قدر خودخواه باشد.

من فکر مي کنم اگر بنا باشد اعتراض را در حالي که هيچ جوابي براي رد آن پيدا نکرديم و در حالي که کاملاً به حق بود، بي ادبي بناميم، پس تکليف هر اعتراضي مشخص است. مثلاً اعتراضات آبان ماه به خاطر آن که در آن مثلاً به دولت محترم انتقاد شده، محکوم مي شود يا اعتراضات چهل و يک سال پيش به محمد رضا پهلوي به خاطر آن که به آريامهر توهين شده، وجاهت خود را از دست مي دهد.

اما در مورد سرنگون کردن هواپيما توسط سپاه فکر مي کنم يک نکته ي بسيار مهم از ديد رسانه ها و صاحب نظران مغفول مانده و آن هم شباهت اين اتفاق با سرنگوني هواپيما توسط آمريکا در سال 67 بود. در اين مورد مقامات نظام به ابراز تأسف بسنده کردند و حتي عذرخواهي هم نکردند. در حالي در مورد آن يکي، مقام معظم رهبري در سالگردش و در حالي که تازه به سمت رهبري منصوب شده بود، در يک سخنراني معروف که بارها از تلويزيون پخش شده، عذر خواهي آمريکايي ها را هم نمي پذيرد و خيلي طلبکارانه مي گويد: "مي گويند اشتباه کرديم. اشتباه کرديد؟ غلط کرديد که اشتباه کرديد".

جداي از اين که در مورد اخير کسي پيدا نشد به مقام معظم رهبري بگويد: غلط کردي که اشتباه کردي، بايد از خانم منيژه حکمت که ژست مخالفت با آقاي اي را گرفته و از طرفي دغدغه ي ادب دارد، پرسيد چرا پيش از اين در مورد ادبيات ِ "آقا" که گاهي صرفاً شبيه به الوات و چاق کش هاست، هيچ انتقادي نداشته است.